Patron - Ośrodek Szkolno-Wychowawczy Nr 2 w Przemyślu dla Niesłyszących i Niedosłyszących

Od 1898 roku J. Korczak studiował na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Cesarskiego w Warszawie. Poświęcił się wtedy pracy społecznej, w której szczególnie zajmował się dziećmi – uczestniczył w tajnym nauczani, prowadząc lekcje z polskiej historii, geografii, literatury i języka ojczystego. Wiele czasu poświecał na pracę w bezpłatnych czytelniach Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności, za co został aresztowany. W 1905 otrzymał dyplom lekarza. Wówczas zaczął pracować jako lekarz w Szpitalu dla Dzieci im. Bersonów i Baumanów. W 1907 roku przebywał w Berlinie, gdzie uzupełniał swoje wiadomości medyczne, odbywając praktykę w klinikach dziecięcych. Odwiedzał także różne zakłady wychowawcze. W 1908 roku Korczak zetknął się ze schroniskiem dla żydowskich dzieci w Warszawie przy ulicy Dzikiej. Cztery lata później stał się współtwórcą i kierownikiem Domu Sierot, a później także Naszego Domu (na Bielanach). Już wtedy był znanym pisarzem i publicystą. Obejmując prowadzenie domu sierot miał już sprecyzowane poglądy pedagogiczne – pragnął stworzyć dla osieroconych dzieci dom rodzinny oparty na miłości i zrozumieniu. Podczas I wojny światowej Janusz Korczak na krótko  rozstał się  z pracą pedagogiczną.
Po powrocie do Warszawy w 1918 roku podjął wielostronną działalność pedagogiczną. Nadal prowadził Dom Sierot a oprócz tego wspólnie z Maryną Falską drugi sierociniec „Nasz Dom”. Pomimo ogromnych niedostatków finansowych w sierocińcu panowała ciepła i rodzinna atmosfera. Dzięki zabiegom Korczaka wkrótce poprawiła się też sytuacja materialna.

Równocześnie z pracą pedagogiczną Janusz Korczak pracował jako wykładowca w Instytucie Pedagogiki Specjalnej, Wolnej Wszechnicy Polskiej i w seminarium dla ochroniarek. Nie przerwał też swej pracy publicystycznej i pisarskiej a w grudniu 1934 zaczął wygłaszać w Polskim  Radio cykl audycji.
Po wybuchu II wojny światowej i wkroczeniu hitlerowców do Polski sytuacja w „Domu Sierot” stała się tragiczna, gdyż Niemcy zakazali jakichkolwiek akcji charytatywnych. Korczak jednak starał się prowadzić sierociniec z uporem i desperacją zbierając środki na utrzymanie. W listopadzie 1940 roku nakazem okupanta sierociniec przeniesiono do warszawskiego getta. Korczak został wtedy pobity i zamknięty w więzieniu  na Pawiaku. Po kilku miesiącach wykupili go stamtąd byli wychowankowie. Nie ratował się ucieczką, tylko wrócił do getta, gdzie sytuacja z dnia na dzień stawała się coraz bardziej tragiczna.

Tam nadludzkim wysiłkiem kierował nie tylko sierocińcem, ale i Domem Podrzutków. Mimo choroby i podeszłego wieku nie zaprzestał heroicznej walki o prawa dziecka do życia i szacunku. 22 lipca 1940 roku Niemcy rozpoczęli likwidację getta. „Gdy przyszła kolej na Dom Sierot Korczaka – przemaszerował pochód dzieci w zwartym szyku, ze swoim zielonym sztandarem nadziei…Na początku – najmłodsi, prowadzeni przez Starego Doktora, na końcu  - najstarsi – z jego wierną towarzyszką pracy Stefanią Wilczyńską i pozostałym personelem. Tak szli ku śmierci…”

Janusz Korczak był autorem wielu książek:

• Dzieci ulicy
  

• Koszałki Opałki
  

• Dziecko salonu
  

• Momenty wychowawcze
  

• Jak kochać dziecko
  

• Dziecko w rodzinie
  

• Jak kochać dzieci
  

• Kiedy znów będę mały  
  

• Prawo dziecka do szacunku  
  

• Pedagogika żartobliwa  
  

• Józki, Jaśki i Franki
  

• Sława
  

• Król Maciuś Pierwszy
  

• Król Maciuś na wyspie bezludnej
  

• Bankructwo małego Dżeka
  

• Senat szaleńców
  

• Kajtuś czarodziej